تنگی کانال نخاعی :
در اثر تجمع رسوب کلسیم، بزرگ شدن مفاصل پشت مهره ها در اثر آرتروز و یا بزرگ شدن رباط های در برگیرنده مهره ها در کانال نخاعی فضای این کانال کوچک شده و فشار بر روی طناب نخاعی افزایش می یابد. به این حالت تنگی کانال نخاعی گفته می شود که روندی نسبتا طبیعی با افزایش سن است. ولی با توجه به اینکه فقط برخی افراد دچار علائم درد و ناراحتی در اثر حالت مذکور می شوند، الزاما هر کسی که در ام آر آی خود تنگی کانال نخاعی را نشان می دهد به این بیماری مبتلا نبوده و فقط کسانی که دارای علائم اختصاصی این بیماری می باشند به عنوان مبتلایان به بیماری تنگی کانال نخاعی شناخته می شوند.
سیر پیشرفت این بیماری به صورت تدریجی است، پس اگر یکدفعه دچار درد و ناراحتی در کمر و یا گردن شده اید به این بیماری مبتلا نیستید. افراد مبتلا معمولا در معاینه اعلام می نمایند که با ایستادن و راه رفتن کم کم دچار درد و گرفتگی در کمر، باسن و پا ها می شوند که مجبورند بنشینند و یا به جلو خم شوند تا کمی بهبود پیدا کرده و به راه رفتن ادامه دهند.
افزایش گودی ناحیه کمر علائم این بیماری را تشدید می نماید. پس هنگام ایستادن و راه رفتن که کمر گودی بیشتری دارد بیمار احساس درد می نماید. همچنین جالب است بدانید شدت علائم در راه رفتن سر پایینی و سطح مسطح بیشتر از سر بالایی می باشد. اگر دارای این علائم هستید نیاز به معاینه دقیق تر و انجام ام آر آی دارید تا عامل افزایش فشار روی نخاع شناسایی شده و بهترین درمان برایتان انتخاب گردد.
چگونه می توانیم به شما کمک نماییم:
عضلات اطراف ستون فقرات منشا بسیاری از درد های این ناحیه می باشند. در افراد مبتلا به تنگی کانال نخاعی معمولا شاهد وجود گره های عضلانی بسیاری در ناحیه کمر و لگن می باشیم که با آزادسازی آنها درد بیمار به شکل محسوسی کاهش می یابد. همچنین با توجه به کاهش تدریجی قدرت و انعطاف پذیری عضلات اندام تحتانی با افزایش سن و اثر مستقیم این عضلات روی قوس های ستون فقرات و کنترل حرکت در این ناحیه، با آزاد سازی، تقویت و افزایش طول این عضلات توانایی افراد و مدت زمان ایستادن و راه رفتن در آنها افزایش می یابد.
فردی که پس از پنج دقیقه راه رفتن بدلیل ابتلا به درد و بی حسی مجبور به نشستن می شده اکنون می تواند تا بیست دقیقه راه برود. شاید این زمان هنوز کوتاه به نظر برسد ولی زندگی بسیاری از افراد را متحول می کند. فرد سالمندی را در نظر بگیرید که توانایی انجام کار های داخل منزل را نداشته. او هم اکنون حتی می تواند نه در منزل بلکه تا سر کوچه نیز پیاده برود. پس افزایش قابل توجهی در کیفیت زندگی خود حس کرده و در انجام بسیاری از کارها مستقل می شود.
بسته به شرایط بیمار و شدت علائم و انجام بهتر و طولانی تر ورزش های درمانی می توان بهبودی بیمار وماندگاری درمان را افزایش داد و سیر این بیماری را کند تر نمود.
در شرایطی که بیماران به درمان کانزرواتیو فیزیوتراپی پاسخ ندهند از گزینه های دیگر درمانی مانند تزریقات داخل نخاعی و جراحی جهت افزایش فضای نخاعی می توان استفاده نمود. البته نتیجه این درمان ها نیز بسته به شرایط بیمار متفاوت بوده و جهت انجام آنها مشاوره با متخصص ضروری است.